Tornado's en tapdansers

Vandaag waait het hard - voor heel Nederland geldt code geel. Het is misschien vreemd om hierover en -mee te beginnen, maar het is een essentieel detail voor dit verhaal. Dit houdt namelijk in dat Lieve zich gedraagt alsof ze pep heeft gesnoven.

Als ik kom aangefietst hinnikt het zwarte monster zachtjes, een klein, subtiel voorteken voor de rampen die nog gaan komen - Lieve hinnikt nooit. Ik zie dat Chicka een paar meter verderop staat en met gespitste oortjes mijn bewegingen volgt (nog een aanwijzing; normaal staan de paardjes altijd langs elkaar).

Eenmaal in de wei aangekomen zwem ik door de modder (wat is de winter toch een ge-wel-dig seizoen) naar het afgesloten stuk grond waar de pony’s staan.

Ik stap de ponywei binnen en onmiddellijk plaatst Lieve zich langs me, op haar vaste plek links van de rolstoel. Ik krijg niet de tijd om haar fatsoenlijk te begroeten; ze begint zo’n krachtige, hoge Spaanse Pas uit te voeren dat ik oprecht bang ben dat ze met haar knieën haar eigen tanden uit haar mond slaat - haar hoeven komen bóven het grote wiel uit! Ze is wildenthousiast en ik vind het prachtig.

Met tegenzin leg ik daarom ook mijn hand op haar borst, het teken voor ‘achteruit lopen’. Ik heb niet om deze oefening gevraagd en het is dan ook niet correct om dit gedrag te belonen - kunstjes mogen alleen op commando worden uitgevoerd, een basisregel die Lieve maar al te goed weet.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik plotseling een oranje vlek verschijnen; Chicka komt voorzichtig dichterbij, behoedzaam naar haar mede-Shetlander kijkend. Helaas weet ik maar al te goed waar dat gedrag vandaan komt. Desalniettemin draai ik van Lieve weg om haar te begroeten; met mijn ene hand kriebel ik in haar nek en mijn linkerhand leg ik op haar snuit.

Zoals verwacht hapt Chicka zachtjes naar mijn vingers; ze begrijpt maar niet dat deze manier van affectie tonen - die heel normaal is bij paarden onderling - niet bij mensen kan.

Ik zucht en bestraf Chicka lichtjes met mijn stem: ‘’Nee, Chicka, niet doen.’’

Na de derde keer happen voel ik opeens een tong en direct beloon ik Chicka door haar eens goed in haar nek te strelen. Happen is fout, likken en snuffelen is goed.

Juist als ik begin te denken dat er toch nog hoop is vliegt er een kanonskogel door de kleine ruimte die er tussen mij en Chicka is en schiet de mini-shet bij me vandaan, achterna gezeten door een happende en bokkende Lieve. Echt vechten is het niet, maar acceptabel is het zéker ook niet.

Chicka weet dit eerste echter ook en slentert achteloos in een grote bocht door de wei, tot ze weer langs me staat. Lieve komt aangeraasd als een duistere tornado.

Vliegensvlug steek ik mijn hand naar Lieve uit (‘kom!’), en die staakt abrupt haar moordpogingen om met haar snuit mijn hand aan te raken. Ik spring vlug tussen de twee Shetlanders in.

Er wordt gezegd dat het zielig en zelfs ongezond is voor een paard om alleen te staan, maar die mensen hebben nog nooit hoeven proberen twee jonge Shetlanders uit elkaar te halen (en HOUDEN) die allebei de absolute definitie van jaloezie zijn. Stelletje Shitlanders.

Ik begrijp dat het tijd is voor actie en loop naar de kraal achterin de wei - Lieve links, Chicka rechts, ik als muur in het midden - en gooi met enige moeite Chicka als eerste (en enige!) in de oefenruimte. Als ik nu eerst met Lieve zou gaan oefenen, zou ik indirect haar agressieve, claimerige gedrag naar Chicka toe belonen. Tot nu toe heb ik nog nooit als eerste met Lieve geoefend...

Eenmaal binnen in de afgesloten kraal begin ik met Chicka aan kleine, makkelijke (basis)oefeningen, zoals voetje geven en wegdraaien van druk. Lieve loopt ondertussen als een razende langs de dichte kraal, zoekend naar een opening.

Het hoogtepunt van de training is voor Chicka ‘op het blok staan’, een oefening die voor haar nieuw en nog erg moeilijk is. Hier moet ik even bij zeggen dat de dikke boomstam waar de pony’s op moeten klimmen bijna net zo hoog is als Chicka zelf, dus dit is echt een hele prestatie.

Ik leg mijn hand op het houten oppervlak en Chicka stapt op dit commando, zonder aarzelen, met beide voorbenen, in één keer op het blok. Dit is een hele vooruitgang, dus ik klik en beloon daarna uitbundig. Achter me begint Lieve op een van de houten palen van de kraal te bijten. Ik bijt op mijn tong om niet te lachen - dat is ook een vorm van aandacht.

Na de goede start komt het verbeterpunt; Chicka laat haar voorbenen niet vast op het blok staan, maar tilt voortdurend een van haar hoefjes op, alsof ze staat te tapdansen. Ik probeer haar af te leiden door kleine kunstjes met het hoofd te vragen (schudden, flehmen) in de hoop dat ze simpelweg vergeet om haar voorbenen te bewegen. Ze moet ontdekken hoe ze het beste op het blok kan staan en ook dat het blok sterk genoeg is om haar gewicht te dragen.

Chicka is erg enthousiast en zekerder in haar bewegingen nu ze weet dat er geen sluipaanval op haar gelanceerd kan worden. Als ze een derde keer op het blok wil springen breek ik die beweging echter vlug af en vraag andere, makkelijkere kunstjes - de moeilijkheidsgraad gaat weer naar beneden en zo stop ik ook met de moeilijkste oefening nu Chicka het nog erg leuk vindt. Positief afsluiten is heel belangrijk.

Vervolgens is de sluipmoordenaar aan de beurt. Ik moet daarvoor de kraal uit omdat Chicka die niet uit eigen beweging zal verlaten, maar mij wel altijd volgt. Twee Shetlanders tegelijkertijd trainen gaat mijn vredesbewarende vermogens (nog) vér te boven.

Lieve stapt zoals gewoonlijk netjes achteruit zodra ik de poort van de kraal open doe, maar verbaasd me door óók rustig te blijven staan als Chicka zich langs haar wurmt; normaalgesproken laat ze geen enkele kans liggen om die bij me weg te jagen.

Ik draai om opnieuw de kraal binnen te gaan en verwacht dat Lieve al klaar staat, wachtend op een commando. Ik zie echter dat de Shet in een kaarsrechte lijn op het blok af stevent en daar - zonder ook maar één keer naar mij om te kijken - vol vertrouwen op klimt. Ze staat zo vast als een rots op het hout, stil als een standbeeld. Deze oefening kent ze al jaren.

Hooghartig kijkt ze de omliggende weilanden in - die ze nu plotseling veel beter kan zien - en wendt alleen haar blik af om even nijdig naar Chicka te kijken. Zó moet het dus.

Lachend ga ik langs het blok staan en buig me lichtjes naar het hoofd van de zwarte pony toe, dat door het blok op gelijke hoogte is met het mijne.

Mijn lieve Lieve herkent de beweging en drukt vol overgave een natte slobberzoen op mijn wang. Samen kijken we uit over de weilanden en genieten beiden van dit moment van - weliswaar korte - rust.

#paarden #pony #shitlander #vrijheidsdressuur #eigenwijs #help #watwashetnummervandeslager? #blok #oefeningen #naturalhorsemanship #amramori

---