 |  |  |
|---|---|---|
 |  |
Ontdek paarden met AmraMori
Natural Horsemanship. Blogs. Vrijheidsdressuur.
Hoi! Wat leuk dat je op mijn website kijkt! Mijn naam is Amra en samen met Grietje, Edwin en mijn paardjes vorm ik het team AmraMori. Ietsje verder naar beneden vertel ik uitgebreid over mezelf, welke diensten ik allemaal aanbied én elk van mijn paarden.
Wil je op de hoogte blijven van de voortgang van mijn pony's en de - vaak érg ongeplande - avonturen die ik met ze beleef, wil je leren hoe je (vanuit een rolstoel) aan vrijheidsdressuur kunt doen, óf ben je geïnteresseerd in Paardencoaching en Natural Horsemanship?
Lees dan mijn blog!
Mijn verhaal
Voor nu zal ik even over mezelf vertellen, maar ik beloof dat ik het kort zal houden - bijna even kort als mijn beenspieren dat zijn!
Als je namelijk een blik hebt geworpen op de waanzinnig scherpe afbeelding boven deze tekst, is het je waarschijnlijk wel opgevallen dat ik in een rolstoel zit. Misschien heb je je ook afgevraagd wat de status van mijn gezicht was na het maken van deze foto, maar mijn lieve Lieve gaf me hier een weliswaar enthousiast, maar voorzichtig kusje.
Om het hele rolstoel-gebeuren verder uit te leggen, zal ik - voor nu - een korte samenvatting geven:
Ik ben 15 weken te vroeg geboren, waardoor er spasme (het oncontroleerbaar aanspannen van de spieren) in mijn benen is. Ook zijn mijn beenspieren verkort, waardoor ik mijn benen niet ver uit elkaar kan doen en niet verder kan strekken dan ongeveer 90 graden.
Dit maakte lopen - wat ik vroeger wel gekund heb - erg lastig en bovendien erg vermoeiend. Om langere afstanden af te leggen, was ik al afhankelijk van een rolstoel.
Om mijn lopen te verbeteren, werd er een operatie uitgevoerd om mijn beenspieren te verlengen: het was de bedoeling dat ik na deze ingreep mijn benen volledig zou kunnen strekken. Deze operatie ging fout.
Mijn linkerbeen raakte beschadigd (terwijl dat al mijn slechte been wás) en daarom probeerde ik na De Grote Mislukking dat been zoveel mogelijk te ontlasten. Hierdoor ging ik mijn rechterbeen (verrassing!) overbelasten.
Door deze overbelasting raakte mijn rechterheup uit de kom, waardoor ik een operatie nodig had voor een nieuwe heup.
Na deze zware operatie was het ene been nog beroerder dan het andere, dus lopen zat er absoluut niet meer in.
Wel kan ik nog steeds kort lopen met ondersteuning en kan ik ongeveer 0.5 seconde los staan - precies voldoende om alles zelfstandig te kunnen, van naar de wc gaan tot kleren aantrekken.
Mijn handicap en rolstoel hebben mij er nooit van weerhouden om met paarden, mijn grote passie, te werken. Zo lang ik me kan herinneren heb ik (verzorg)pony's en paarden gehad; momenteel heb ik twee pony's, die samenlopen met twee grote paarden (Silas en Djurre). Ik werk regelmatig ook met de paarden.
Door de jaren heen heb ik ontdekt dat het heel goed mogelijk is om als rolstoelgebruiker paarden te houden en te trainen - hier zal ik in mijn blogs dan ook uitgebreid over vertellen en uitleg over geven.
Zo. Het was eigenlijk het doel om dit kort te houden. Mocht je nóg meer over mij willen weten dan dat er in dit al lange boekwerk beschreven wordt: klik dan hier beneden! :)
De paarden
Lieve, Djurre, Chicka en Silas
''It is not good enough to get your horse to do what you want. It is far better to cause your horse to want to do it.''
Monty Roberts
Lieve de Shetlander
5 jaar oud
Lieve is de oudste en meest bekwame van mijn Shetjes. Ze doet haar naam eer aan; het maakt niet uit of ik haar bij kleine, krijsende kinderen dump of haar tussen een groep bange, breekbare bejaarden zet - Lieve blijft lief (haha).
Lieve kan met iedereen werken. Als het andere paarden betreft, is Lieve echter een jaloerse ramp.
Lieve was namelijk de eerste van deze paarden en in Lieve's ogen betekent dit dan ook dat Lieve altijd als eerste is. Mevrouw wil dat er als eerste met haar geoefend wordt - wat eigenlijk niet nodig is; Lieve luistert goed en kent eigenlijk alle oefeningen wel - en bovenal, dat zij als eerste alle aandacht krijgt. Met onvermoeibare toewijding jaagt ze elk paard (lees: Chicka) dat ook maar in mijn buurt durft te komen weg. Pas als ik de poort voor haar neus dichtgooi zal ze met afkeurende tegenzin een stapje bij me vandaan doen.
Haar (onze) favoriete oefening: kusje! Ze is een speciale pony waar ik ook een sterke, speciale band mee heb. Ook kan Lieve worden gebruikt als rijpony voor kinderen: voor vragen hierover kunt u het beste contact opnemen.
Djurre de Fries
21 jaar oud
Dit is echt mijn favoriete foto aller tijden! Zeldzaam is deze afbeelding ook, want waarschijnlijk zal deze nooit meer gemaakt worden.
Nee, het lijkt mij niet verstandig om lieve, oude Djurre met zijn artrose, slechte rug en zijn vertraagd reactievermogen nog op het blok te vragen - hij zou het dan namelijk wél nog doen (beter gezegd: proberen).
Het grootste gedeelte van zijn tijd staat deze vriendelijke reus echter tevreden senior-muesli weg te kauwen.
Hij is inmiddels 20 - al meer dan 15 jaar in het bezit van mijn moeder - en wij laten hem nog zo lang mogelijk van zijn pensioen genieten!
Chicka de Mini-Shet
1 jaar oud
Eigenlijk was ik nooit van plan om Chicka te kopen: ik was op zoek naar een jonge hengst of ruin.
Toen zag ik Chicka - een piepklein, halfjarig merrieveulentje dat doodsbang was voor alles en iedereen - ik was verkocht!
En zo werd Chicka gekocht. Toen ik eenmaal haar vertrouwen had gewonnen (na 3 lange dagen) was Chicka net zo gek op mij als ik op haar. Dit had één nadeel.
Alle niet-Amra's werden (en soms nog worden) genadeloos bedreigd en achternagezeten door de Oranje Terror... van nog geen meter hoog. Ze is heel, heel eenkennig.
Tegenwoordig gaat het wel beter (ik werk er ook hard aan) maar ik zal niet onbekenden met haar alleen laten of met haar laten oefenen. Dat laatste accepteert en doet mevrouw overigens toch niet; de kleine basis die ze inmiddels kent, voert ze alleen (en met veel plezier) voor mij uit.
Je begint bij Chicka dus niet bij 0, maar bij -10. Haar vertrouwen is iets zeldzaams, maar als je het eenmaal hebt zal ze voor de 110% voor je gaan. Ze is een pittig paardje, dat nét iets meer tijd, liefde en geduld nodig heeft - precies de uitdaging die ik oorspronkelijk in een ruin of hengst zocht!
Silas de Tinker
1 jaar oud
Wellicht is het de oplettende lezer in het oog gesprongen dat dit de enige foto is waarbij het niet lijkt alsof ik volledig zit vastgelijmd aan een paardenhoofd.
Dit komt omdat Silas, zachtaardige, rustige Silas, toch wel aardig nerveus wordt als ik aan kom gestreden met mijn rolstoel. Dit is niet erg en opzich ook niet ongewoon bij paarden - Chicka durfde de eerste drie dagen dat ik haar had niet eens in de búúrt te komen van het Metalen Monster - en uiteindelijk wennen ze allemaal.
Het kleine, cruciale verschil is dat jaarling Chicka niet eens boven mijn grote wielen uitkomt, terwijl jaarling Silas met haar kleine, nog-lang-niet-uitgegroeide stokmaat van 1.35 meter al met gemak boven me uittorent. En o ja, Silas is plus minus 400 kilo zwaarder én kent (gelukkig ook maar!) haar eigen kracht niet.
Om dit obstakel de wereld uit te helpen, zal er eerst voldoende wederzijds vertrouwen moeten zijn. Silas is al lang niet meer zo schrikachtig als eerst, maar vanwege haar grootte en haar kracht wil ik er eerst 100% zeker van zijn dat er geen plotselinge schrik- trap- vlucht- en/of steigeracties zullen plaatsvinden als ik bij haar in de buurt ben.
Zoals ik al zei; er is vooruitgang, maar dit kost tijd. Vertrouwen is (altijd) het belangrijkste, en als dat er eenmaal is zal ik eens voorzichtig gaan nadenken over training. Het kan daarom ook even duren voordat er nieuws is over Silas. Alles op zijn tijd!
“If you act like you've only got fifteen minutes, it will take all day. Act like you've got all day, it will take fifteen minutes.”
Monty Roberts
